Ξημέρωσε η τρίτη μέρα του ταξιδιού μας στη μαγευτική Ιαπωνία και εμείς ήμασταν έτοιμοι για μία ακόμη μονοήμερη εκδρομή από τη βάση μας το Τόκιο. Αυτή τη φορά θα επισκεφτόμασταν την παραλιακή πόλη Καμακούρα.
Η Καμακούρα βρίσκεται στην επαρχία Kanagawa και έγινε το πολιτικό κέντρο της Ιαπωνίας όταν ο Minamoto Yoritomo την επέλεξε ως έδρα για τη νέα στρατιωτική κυβέρνησή του το 1192. Η στρατιωτική κυβέρνηση συνέχισε να κυβερνά την Ιαπωνία για περισσότερο από έναν αιώνα, ενώ μετά την παρακμή της τον 14ο αιώνα η Καμακούρα παρέμεινε πολιτικό κέντρο της Ανατολικής Ιαπωνίας για αρκετό καιρό πριν χάσει τη θέση της από άλλες πόλεις.
Σήμερα, η Καμακούρα είναι μια μικρή πόλη και ένας πολύ δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Γνωστή και ως Κιότο της Ανατολικής Ιαπωνίας, η Καμακούρα διαθέτει πολυάριθμους ναούς, ιερά και ιστορικά μνημεία που περιμένουν να τα ανακαλύψετε! Αν βρεθείτε στην περιοχή καλοκαίρι αξίζει να επισκεφτείτε τις αμμώδεις παραλίες της, σας προειδοποιώ όμως ότι ο συνωστισμός είναι μεγάλος και θα πρέπει να είστε εφοδιασμένοι με υπομονή!
Πως να πάτε: Αν έχετε προμηθευτεί το JR Pass μπορείτε να ταξιδέψετε από το Τόκιο στην Καμακούρα εντελώς δωρεάν. Η γραμμή JR Yokosuka συνδέει τον σταθμό Tokyo με τον σταθμό Kamakura, τον κεντρικό σταθμό της πόλης. Το ταξίδι διαρκεί περίπου μία ώρα και δεν θα χρειαστεί να κάνετε κάποια αλλαγή τρένου.
Engakuji Temple: Πρώτος μας σταθμός για σήμερα είναι ο Βουδιστικός ναός Engakuji. Ο πιο εύκολος τρόπος για να φτάσετε εδώ είναι να σταματήσετε στον σταθμό Kita-Kamakura, μία στάση πριν τον κεντρικό σταθμό Kamakura. Ο ναός είναι μόλις λίγα λεπτά περπάτημα από εκεί που θα σας αφήσει το τρένο.
Ο Engakuji Temple είναι ένας από τους κύριους ναούς του Zen στην Ανατολική Ιαπωνία και ο δεύτερος πιο σημαντικός από τους πέντε μεγάλους Zen ναούς της Καμακούρα. Ιδρύθηκε από τον κυβερνώντα αντιβασιλέα Hojo Tokimune το έτος 1282, ένα χρόνο μετά τη δεύτερη προσπάθεια εισβολής από τους Μογγόλους, και σκοπός του νέου ναού ήταν να τιμήσει τους πεσόντες Ιάπωνες και Μογγόλους στρατιώτες.
Το πρωινό που επισκεφτήκαμε το ναό ήταν βροχερό και κρύο. Περιττό να σας πω πως τα πόδια μου έγιναν πάλι παγάκια όταν μας ζητήθηκε να βγάλουμε τα παπούτσια για να εισέλθουμε στο ναό. Και κάπου εκεί συνέλαβα την ιδεά της διπλής κάλτσας που σας ανέλυσα στο ποστ για το Νίκκο και τα ποδαράκια μου με ευγνωμονούσαν για το υπόλοιπο του ταξιδιού 😛
Αν και γκρίνιαξα λιγάκι (εντάξει όχι λιγάκι) για τη βροχερή μέρα που πετύχαμε, η βροχή τελικά δεν μας πτόησε και κάναμε τις βόλτες μας στους εξωτερικούς χώρους και στους κήπους του ναού που είναι πραγματικά υπέροχοι! Εκτός από τους εξωτερικούς χώρους, κατά την επίσκεψή σας δεν θα πρέπει να χάσετε τους δύο εθνικούς θησαυρούς που φιλοξενούνται στο ναό: το δόντι του Βούδα (μπορείτε να το δείτε μόνο από απόσταση) και τη μεγάλη καμπάνα (ogane). Η καμπάνα βρίσκεται σε ένα λόφο δίπλα στην καφετέρια, όπου μπορείτε να απολαύσετε τσάι και παραδοσιακά γλυκίσματα (οι τιμές όμως είναι τσιμπημένες).
Είσοδος: 300 yen
Ώρες Λειτουργίας: 8:00 με 16:30 (Μάρτη με Νοέμβρη), 8:00 με 16:00 (Δεκέμβρη με Φλεβάρη)
Dankazura Ρath: Φεύγοντας από τον Engakuji Temple, πήραμε πάλι το τρένο και κατεβήκαμε στην επόμενη στάση, το σταθμό Kamakura. Αφού κάναμε μια επίσκεψη στα Starbucks που βρίσκονται έξω από το σταθμό για λίγη ξεκούραση και ανεφοδιασμό (ζεστή σοκολάτα και κρουασάν 😉), συνεχίσαμε την εξερεύνηση της πόλης. Το επόμενο αξιοθέατο στη λίστα μου ήταν ο ναός Tsurugaoka Hachimangu, για να φτάσουμε όμως εκεί έπρεπε να διασχίσουμε το μονοπάτι Dankazura.
Το μονοπάτι Dankazura χτίστηκε πριν από περίπου 800 χρόνια από τον Σόγκουν Minamoto Yoritomo. Η ιστορία λέει ότι μόλις ο Yoritomo έμαθε ότι η γυναίκα του είναι έγγυος προσευχήθηκε στους θεούς το μωρό να είναι αγόρι (τα κορίτσια ούτε για φτύσιμο). Ως μέρος των προσευχών του προς τον θεό του ναού Hachiman, έκτισε αυτό το ειδικό μονοπάτι που οδηγεί στον ναό. Το μονοπάτι Dankazura ξεκινά δίπλα σχεδόν από το σταθμό Kamakura και έχει μήκος περίπου 500 μέτρα. Αριστερά και δεξιά του μονοπατιού υπάρχουν εκατοντάδες κερασιές και το θέαμα όταν ανθίζουν είναι μαγευτικό (συγκαταλέγεται στους 100 πιο όμορφους δρόμους της Ιαπωνίας)! Δυστυχώς όταν επισκεφτήκαμε εμείς την πόλη οι κερασιές στο μονοπάτι δεν είχαν ανθίσει ακόμη... Εύχομαι εσείς να έχετε καλύτερη τύχη!
Tsurugaoka Hachimangu Shrine: Στο τέλος του μονοπατιού Dankazura βρίσκεται ο σημαντικότερος ναός της Καμακούρα, ο Tsurugaoka Hachimangu Shrine. Ο ναός που ιδρύθηκε από τον Minamoto Yoriyoshi το 1063, διευρύνθηκε και μεταφέρθηκε στη σημερινό του σημείο το 1180 από τον Minamoto Yoritomo, τον ιδρυτή και πρώτο σογκούν της κυβέρνησης Kamakura. Το ιερό είναι αφιερωμένο στον Hachiman, τον προστάτη θεό της οικογένειας Μιναμότο και γενικά των σαμουράι. Η κύρια αίθουσα του ναού (Hongu ή Jogu) βρίσκεται στην κορυφή μιας μεγάλης σκάλας και περιλαμβάνει ένα μικρό μουσείο, το οποίο παρουσιάζει διάφορους θησαυρούς που ανήκουν στο ιερό, όπως σπαθιά, μάσκες και έγγραφα.
Καθώς πλησιάζετε το ναό θα συναντήσετε δύο όμορφες λίμνες. Η μια λίμνη αντιπροσωπεύει τη φατρία Minamoto και έχει τρία νησιά, ενώ η άλλη αντιπροσωπεύει τη φατρία Taira, τους αντιπάλους των Minamoto, και έχει τέσσερα νησιά, καθώς ο αριθμός τέσσερα προφέρεται με τον ίδιο τρόπο όπως ο "θάνατος" στα Ιαπωνικά. Ένας κήπος, γνωστός για τις παιώνιες του, περιβάλλει τη λίμνη Minamoto. Είναι ανοιχτός εποχιακά την άνοιξη και το χειμώνα και το εισιτήριο εισόδου κοστίζει 500 yen.
Είσοδος: 200 yen για το μουσείο του ναού
Ώρες Λειτουργίας: 5:00 με 21:00 (Απρίλη με Σεπτέμβρη), 6:00 με 21:00 (Οκτώβρη με Μάρτη), όλο το 24ωρο (1 με 3 Ιανουαρίου)
Φεύγοντας από τον ναό ακολουθήσαμε την οδό Komachi-dori για να βρεθούμε στο σταθμό των τρένων. Η Komachi-dori είναι πιθανότατα ο πιο πολυσύχναστος εμπορικός δρόμος στην Καμακούρα, με πάνω από 19 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο! Κατά μήκος της οδού μπορείτε να βρείτε τα πάντα, από καταστήματα ρούχων, μέχρι καφέ και εστιατόρια. Εμείς σταματήσαμε σε ένα μαγαζάκι όπου οι πελάτες σχημάτιζαν ουρά, και παραγγείλαμε κροκέτες γλυκοπατάτας... Ήταν πεντανόστιμες! Το μαγαζί ήταν αρκετά μικρό και δεν είχε καθίσματα, οπότε πήραμε τη λιχουδιά μας και συνεχίσαμε τον δρόμο μας για το σταθμό.
Great Buddha of Kamakura: Από τον σταθμό Kamakura πήραμε τη γραμμή Enoden και κατεβήκαμε μετά από τρεις στάσεις στο σταθμό Hase. Το ταξίδι αυτό δεν καλύπτεται από το JR Pass οπότε θα πρέπει να αγοράσετε εισιτήρια ή να χρησιμοποιήσετε την κάρτα Suica (και επειδή ξέρω ότι ακολουθείτε τις συμβουλές μου είμαι σίγουρη ότι έχετε μία 😛). Σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια από το σταθμό θα βρείτε το δημοφιλήστερο αξιοθέατο της περιοχής, τον Μεγάλο Βούδα της Καμακούρα.
Ο Μεγάλος Βούδας της Καμακούρα είναι ένα χάλκινο άγαλμα του Βούδα Amida, το οποίο βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του ναού Kotokuin. Με ύψος 11,4 μέτρων, είναι το δεύτερο ψηλότερο χάλκινο άγαλμα του Βούδα στην Ιαπωνία (το ξεπερνάει μόνο το άγαλμα στο ναό Todaiji στη Νάρα). Το άγαλμα χτίστηκε το 1252 και αρχικά τοποθετήθηκε σε μια μεγάλη αίθουσα. Ωστόσο, τα κτήρια του ναού καταστράφηκαν πολλές φορές από τυφώνες και ένα παλιρροϊκό κύμα τον 14ο και 15ο αιώνα. Έτσι, από τα τέλη του 15ου αιώνα, ο Βούδας στέκεται στο ύπαιθρο.
Μέχρι να φτάσουμε στο άγαλμα η βροχή είχε σταματήσει εντελώς και η μέρα ήταν καθαρή και ηλιόλουστη. Με αναπτερωμένο το ηθικό λόγω καιρού απολαύσαμε την επιβλητική θέα του αγάλματος και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το εσωτερικό του. Υπάρχει συνήθως μικρή ουρά αναμονής για να μπεις, καθώς δεν πρέπει να βρίσκονται πολλοί επισκέπτες ταυτόχρονα στο χώρο. Το εσωτερικό του Βούδα είναι ενδιαφέρον αλλά δεν θεωρώ ότι θα χάσετε κάτι αν το παραλείψετε λόγω χρόνου. Ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας με μια βόλτα στους κήπους γύρω από το ναό (ότι πρέπει για να κάνετε ένα διάλειμμα από τα πλήθη των τουριστών που προσπαθούν να βγάλουν φωτογραφίες με το Βούδα).
Είσοδος: 300 yen για το ναό, 20 yen για το εσωτερικό του αγάλματος
Ώρες Λειτουργίας Ναού: 8:00 με 17:30 (Απρίλη με Σεπτέμβρη), 8:00 με 17:00 (Οκτώβρη με Μάρτη)
Ώρες Λειτουργίας - Εσωτερικό Αγάλματος: 8:00 με 16:30
Hase Temple (Hasedera): Ο Hasedera είναι ναός της σέκτας Jodo, διάσημος για το άγαλμα της θεάς Kannon με τα 11 κεφάλια. Το ψηλό, επιχρυσωμένο, ξύλινο άγαλμα της θεάς του ελέους με ύψος 9,18 μέτρα, θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα ξύλινα γλυπτά στην Ιαπωνία και βρίσκεται στο κεντρικό κτήριο του ναού στην αίθουσα Kannon-do. Δίπλα στην κεντρική αίθουσα βρίσκεται το μουσείο όπου εκτείθενται μερικοί από τους θησαυρούς του ναού, ενώ στην απέναντι πλευρά βρίσκεται η αίθουσα Amida-do με ένα χρυσό άγαλμα του Βούδα Amida, ύψους σχεδόν τριών μέτρων.
Ο Hasedera είναι κτισμένος στην πλαγιά ενός δασωμένου λόφου. Κατά μήκος των σκαλοπατιών που οδηγούν στα κεντρικά κτήρια του ναού βρίσκεται η αίθουσα Jizo-do με εκατοντάδες μικρά αγάλματα του Jizo Bodhisattva. Τα αγάλματα αυτά, όπως αναφέραμε και κατά την επίσκεψή μας στο Kanmangafuchi Abyss, πιστεύεται ότι βοηθούν τις ψυχές των νεκρών παιδιών να φτάσουν στον παράδεισο. Πριν αναχωρήσετε από το ναό μην παραλείψετε να επισκεφτείτε τον "βραχόκηπο" (λίγο αστεία ελληνική μετάφραση για το rock garden ή zen garden) αλλά και τη σπηλιά στον κήπο όπου βρίσκονται αγάλματα της θεάς Benten και άλλων θεών.
Ο Hasedera ήταν αναμφίβολα ένας από τους ομορφότερους ναούς που επισκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας στην Ιαπωνία. Ειδικά οι κήποι του με τα φαναράκια, τις λίμνες, τα ρυάκια και τα πολύχρωμα λουλούδια μου πήραν κυριολεκτικά το μυαλό! Αν τον βάλετε στο πρόγραμμά σας θέλω οπωσδήποτε να μου στείλετε εντυπώσεις και σχόλια...
Είσοδος: 400 yen
Ώρες Λειτουργίας Ναού: 8:00 με 17:30 (Μάρτη με Σεπτέμβρη), 8:00 με 17:00 (Οκτώβρη με Φλεβάρη)
Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας στο ναό, πήραμε το τρένο για το σταθμό Kamakura όπου έπρεπε να αλλάξουμε γραμμή για να γυρίσουμε στο Τόκιο. Είχαμε όμως μια λιγούρα από το πολύ περπάτημα και αποφασίσαμε να τσιμπήσουμε κάτι στην Καμακούρα πριν το ταξίδι της επιστροφής. Η λιχούδα της παρέας (εγώ δηλαδή) είχε όρεξη για παγωτό και μιας και ήμασταν στην Ιαπωνία είπαμε να δοκιμάσουμε μια γιαπωνέζικη γεύση - παγωτό μάτσα! Η επιλογή μου κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία (δύο άτομα με το ζόρι να φάμε ένα παγωτό!), δεύτερη στη σειρά μετά από την KitKat της προηγούμενης ημέρας. Μήπως θα έπρεπε να τα παρατήσω και να μην ξαναδοκιμάσω γλυκά στην Ιαπωνία? Αρνουμαι! Πού θα πάει, καλύτερες μέρες θα έρθουν για τον ουρανίσκο μου 😛
Ramen Street: Ψιλοπεινασμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στη διαδρομή συνέλαβα την τέλεια ιδέα - γιατί να πάρουμε το μετρό και να περπατήσουμε για να βρούμε καλό φαγητό όταν ένα από τα καλύτερα μέρη βρίσκεται στον κεντρικό σταθμό Tokyo? Και αυτό το μέρος δεν είναι άλλο από τη διάσημη Ramen Street! H Ramen Street φιλοξενεί τα οχτώ δημοφιλέστερα εστιατόρια με ράμεν του Τόκιο και είναι εξαιρετικά δημοφιλής προορισμός για ράμεν τόσο ανάμεσα στους τουρίστες όσο και ανάμεσα στους ντόπιους.
Με υψηλές προσδοκίες και άδειο στομάχι ξεκινήσαμε την αναζήτηση της Ramen Street στον χαοτικό σταθμό του Τόκιο. Ο εντοπισμός της είναι αίνιγμα για γερούς λύτες... Σαράντα λεπτά μετά νιώθαμε εντελώς χαμένοι και αποπροσανατολισμένοι. Τη λύση μας την έδωσε μία από τους υπαλλήλους του σταθμού που μας έδειξε τελικά τον δρόμο (έλεγα από την αρχή στο φίλο μου να ρωτήσουμε κάποιον αλλά αυτός επέμενε ότι θα τα καταφέρναμε και μόνοι μας - not). Όταν επιτέλους καταφέραμε να βρούμε την "οδό", ένας άλλος γρίφος ήρθε στην επιφάνεια: ποιο εστιατόριο να διαλέξουμε; Με τα οχτώ καλύτερα εστιατόρια για ράμεν στα πόδια σου η επιλογή δεν είναι εύκολη. Έχοντας δυο στομάχια που έπαιζαν ταμπούρλο από την πείνα, απορρίψαμε τα εστιατόρια με τις τεράστιες ουρές, απορρίψαμε κ αυτά χωρίς καθόλου ουρά (ύποπτο κατά τη γνώμη μου) και έτσι καταλήξαμε στον νικητή. Μπροστά μας στην ουρά υπήρχαν περίπου 15 άτομα, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ για να εξυπηρετηθούμε. Αφού παραγγείλαμε και πληρώσαμε στο γνωστό πλέον μηχάνημα έξω από το κατάστημα, έφτασε η ώρα του φαγητού. Ένα θα πω... το γεύμα άξιζε όλη την ταλαιπωρία που περάσαμε! Και με το παραπάνω! Τα ράμεν ήταν πεντανόστιμα και δικαίωσαν τη φήμη του χώρου. Μην χάσετε την εμπειρία με τίποτα (μόνο να ρωτήσετε από την αρχή κάποιον για να μην περιπλανιέστε άδικα στο σταθμό).
Roppongi Hills: Έχοντας ανακτήσει τις δυνάμεις μας είπαμε να εξερευνήσαμε μια γωνιά του Τόκιο όπου αξίζει να πας μετά τη δύση του ηλίου. Πήραμε τη γραμμή του μετρό Marunouchi και αφού αλλάξαμε γραμμή στο σταθμό Kasumigaseki, αποβιβαστήκαμε στο σταθμό Roppongi Hills. Το Roppongi Hills, εκτός από σταθμός του μετρό, είναι ένα τεράστιο πολεοδομικό συγκρότημα και περιλαμβάνει από πολυτελή εστιατόρια και αμέτρητες επιλογές για ψώνια, μέχρι γραφεία μεγάλων εταιριών, διαμερίσματα και μουσεία. Άνοιξε τις πύλες του το 2003 και θεωρείται ένα από τα διασημότερα ορόσημα του Τόκιο.
Πρώτη μας δουλειά μόλις φτάσαμε στο συγκρότημα ήταν να αναζητήσουμε κάτι γλυκό για να κλείσουμε ωραία το βράδυ μας (παράτολμο μετά το φιάσκο με το παγωτό αλλά ο τολμών νικά 🙂). Βρήκαμε ένα χαριτωμένο καφέ και παραγγείλαμε από μία κρέπα. Οι κρέπες είναι πολύ δημοφιλείς στην Ιαπωνία και η συγκεκριμένη επιλογή αποδείχτηκε ευτυχώς καλή! Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε τη Maman, μια τεράστια μπρούτζινη αράχνη με ύψος πάνω από έξι μέτρα που δημιουργήθηκε από τον ταλαντούχο Louise Bourgeois. Στο Roppongi Hills μπορείς να βρεις διάφορα έργα τέχνης η Maman όμως είναι το πιο διάσημο από αυτά, με εκατοντάδες ανθρώπους να συγκεντρώνονται κάτω από τα πόδια της και να τραβούν φωτογραφίες μαζί της καθημερινά.
Επόμενη στάση μας ήταν ο κήπος του συγκροτήματος (Mori Garden). Εκεί μας περίμενε η ωραιότερη έκπληξη της ημέρας. Γύρω από τη λίμνη υπήρχε πλήθος ανθισμένων κερασιών οι οποίες είχαν φωταγωγηθεί για τον εορτασμό του sakura! Ήταν η πιο γλυκιά αποζημίωση μετά την πρωινή απογοήτευση στο μονοπάτι Dankazura όπου οι κερασιές δεν είχαν φανερώσει ακόμα τα άνθη τους. Το θέαμα των ανθισμένων κερασιών να αντικατοπτρίζονται στα νερά της λίμνης ήταν συγκλονιστικό και δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Ελπίζω οι παρακάτω εικόνες να σας δώσουν μία γεύση (αλήθεια ακόμα δεν κλείσατε τα εισιτήριά σας;)
Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε να ήμασταν πλέον κατάκοποι και να επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Εμείς όμως, ιδιαίτερα εγώ, δεν είμαστε λογικοί άνθρωποι και μας έρχονται διάφορες ιδέες ξαφνικά στο μυαλό. Όπως φεύγαμε λοιπόν από τον κήπο, σκέφτηκα τί ωραία που θα ήταν να βλέπαμε από κοντά τον φωτισμένο Πύργο του Τόκιο! Δίχως να το συζητήσουμε ιδιαίτερα βρεθήκαμε να περπατάμε προς τη μεριά του Πύργου χωρίς να έχουμε ιδέα πόσο μακριά βρισκόταν (να σημειώσω ότι δεν φαινόταν ιδιαίτερα μακριά) και αποφασισμένοι να μην χρησιμοποιήσουμε τη βοήθεια της τεχνολογίας. Δεν αργήσαμε να χαθούμε σε κάτι στενά δρομάκια και να κάνουμε κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο. Τελικά μας πήρε πάνω από 40 λεπτά να φτάσουμε στον Πύργο. Παρόλη την κούραση και τον ποδαρόδρομο, διασκεδάσαμε πολύ τη νυχτερινή περιπλάνηση στους δρόμους του Τόκιο και καταλάβαμε για ακόμη μια φορά πως ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψεις ένα μέρος είναι να χαθείς στους δρόμους του!
Ελπίζω να απολαύσατε την τρελή αυτή μέρα όσο και εμείς! Σύντομα θα ακολουθήσει post για τις περιπλανήσεις μας στο Τόκιο. Μέχρι τότε σας χαιρετώ!
